Ik weet al langer dat we in dit landjein gescheiden gemeenschappen leven en, van waar ik won, is het helemaal niet ver naar Brussel, noch Wallonië en toch moet ik keer op keer vaststellen dat er artiesten aan het werk zijn, waar we in ons landsdeel nooit over horen, tenzij wanneer per toeval (dank, Filip De Groote!) een CD mijn richting uit komt, waarvan ik al bij de eerste draaibeurt compleet ondersteboven ben. Zo eentje is deze “Tasweerah” van onze Tunesische landgenoot Jawhar. De plaattitel blijkt zoveel te betekenen als “portret, afbeelding, snapshot” (ik begrijp geen snars Arabisch), maar staat net zo goed voor “jezelf in vraag stellen” en, bij uitbreiding, dus ook voor “in het leven staan” en “vallen en opstaan”.

Als ik zeg dat ik nooit eerder van Jahwar Basti hoorde, dan is dat niet alleen de waarheid, het lijkt me vanaf nu ook bijzonder jammer te zijn, want deze plaat is al de vierde, die de man uitbrengt. Niks met wereldmuziek te maken, maar des te meer met de dromerige, aan folk verwante popmuziek, waarbij je onvermijdelijk gaat denken aan Nick Drake, Tindersticks of Mazzy Star. Met een begeleidingsgroep van hier, waarin we alvast de naam herkennen van toetsenman Eric Bribosia, die we herkennen van bij Mr. Diagonal, Les Chroniques de l’Inutile en Marie-Laure Béraud, naast drummer Louis Evrard, die we dan weer in Ottla situeren, aan de zijde van bassist Yannick Dupont werkt de zanger zich in een goeie drie kwartier door twaalf songs van eigen hand, opgenomen in Gent -en dus toch een beetje “van bij ons”, waarin hij, meestal in het Arabisch en met nogal wat melancholie, een aantal schetsen neerzet. Schetsen over Het Leven, hemzelf, de wereld rondom hem, zowel hier in Brussel als in moederland Tunesië, waar hij nog vaak naar terugkeert en vooral zijn eigen plaats binnen dat grote kader.

Nummers als opener “Malguit”,het lichtjes naar Tamino neigende “Chsar”, “El Mooja”, waarin overduidelijk de geest van Nick Drake rondwaart, en, als het de radioprogrammatoren zou believen, de gegarandeerde hit “Schizo Hyout”, zijn evenveel snapshots over wat ’s mans leven is of zou kunnen zijn en de Arabische vriendin, die me hielp et het begrijpen van de teksten, wees er mij op dat Jawhar overduidelijk een grote binding heeft met literatuur. Enig speurwerk op het wereldwijde web leert me dat ze gelijk heeft: een mama die prof is in Arabische literatuur en een papa, die heel verknocht was aan het theater. Een mens kan het slechter treffen en bij wijze van samenvatting kan ik kort zijn: een plaat als deze is het zoveelste bewijs van de universele kracht van muziek: al begrijp je geen jota van wat er gezongen wordt, al ben je niet theoretisch onderlegd om toonladders en arrangementen te kunnen doorgronden, toch kan muziek, eenstem, een manier van zingen, je midscheeps raken. Wat mij betreft, is dit (nog maar eens) gebeurd met deze “Tasweerah”. Een plaat om te koesteren en vooral eentje waar ik nogal wat mensen wil laten kennis mee maken!

(Dani Heyvaert)